Mijn omgeving zal stiekem (of niet zo stiekem) lachen dat juist ík nu een blog schrijf over geduld. Ik sta nu namelijk niet echt bekend om het hebben van heel veel geduld. Hoe weinig geduld ik thuis of in de auto ook kan hebben, zo veel geduld heb ik gelukkig in de omgang met paarden. Dat is ook echt wel nodig als je een paard goed wil onderzoeken en behandelen. Helaas merk ik dat geduld wel eens ontbreekt als het om het opleiden van een paard gaat. We zijn ons daar vaak niet eens van bewust, maar geduld is echt mijn belangrijkste tip om blessures te voorkomen.

‘Aan de teugel’

We staren ons soms blind op een bepaald beeld wat wordt nagestreefd. Ik heb als klein meisje hetzelfde gedaan en wilde persé dat mijn pony ‘aan de teugel’ liep. Ik had geen idee wat dat eigenlijk precies was en wilde gewoon dat mijn pony met zijn hoofd naar beneden liep in plaats van dat hij naar de sterren keek (wat hij eigenlijk continu deed). Hoe kreeg ik dat hoofd dan naar beneden? Met mijn handen en ik heb er zelfs een Thiedeman teugel voor gebruikt. Ik had werkelijk geen idee dat dit niet zo vriendelijk was voor mijn pony en dat dit echt niet de manier was waarop ik dit moest aanpakken. Het was mijn moeder, die nota bene echt niks met paarden had, die aangaf dat het misschien op een andere manier moest. Na het lezen van verschillende boeken kwam zij tot de conclusie dat het niet oké was hoe we bezig waren.

Anders rijden

Daarna heb ik les van een andere instructrice gekregen en ben ik op een heel andere manier gaan rijden. Nog steeds ontbrak bij mij het echte begrip wat een ondertredend achterbeen was en aangespannen buikspieren, maar het rijden ging gelukkig op een veel vriendelijkere manier. Het is eigenlijk een wonder dat mijn pony het zo lang goed is blijven doen. Waarschijnlijk heeft het geholpen dat ik tussendoor onder andere zelf bedachte ridderspelletjes met hem deed en hij dan niet in een bepaalde houding werd gedwongen. De afwisseling zal hem goed gedaan hebben… Maar als ik nu foto’s terugkijk van hoe ik soms aan het ‘dressuren’ was, schaam ik me echt met terugwerkende kracht. Nu zie ik echter nog wel eens dat er regelmatig op die manier gereden wordt en dat is zonde, want het kan echt anders.

Kennis is zó belangrijk

Ik zou willen dat ik toen had geweten wat ik nu wist. Ik zou op een compleet andere manier hebben gereden en ik had nog veel meer plezier kunnen hebben. Daarom mijn tip aan jullie: heb geduld en verdiep je in de anatomie en biomechanica van een paard. Wat is nu eigenlijk een goede aanleuning? Hoe hoort de hoofd-halshouding te zijn en hoe hoort het bekken te bewegen? Is de teugeldruk niet te hoog? Hoe is de gezichtsuitdrukking van je paard? Ben je echt fijn aan het rijden en is het ook leuk voor je paard of is er toch sprake van dwang? Ook al wordt er wel eens gezegd dat je je paard niet kan dwingen, dit is onzin. Een paard kan zich echt laten dwingen en neerleggen bij een onprettige situatie. Ik denk dat niemand dit wil en dat niemand zijn paard opzettelijk pijn wil doen. Heb dus vooral heel veel plezier en geduld en wees zuinig op je paard!